Η ζωή είναι ωραία, την εποχή του κορωνοϊού

Δε ξέρω αν έχεις δει ή θυμάσαι την ταινία ‘Η ζωή είναι ωραία’ του Ρομπέρτο Μπενίνι. Η ταινία αυτή μου ήρθε στο μυαλό όταν έπεφτα προχθές το βράδυ για ύπνο  και σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να απασχολήσω τη μικρή μου την επόμενη μέρα. Ήδη είχαμε εξαντλήσει τα γνωστά μας παιχνίδια σε σημείο βαρεμάρας ενώ εγώ προσπαθούσα ταυτόχρονα να διαχειριστώ το άγχος μου λόγω της όλης κατάστασης.

Λοιπόν εν συντομία, η ταινία αφηγείται την ιστορία του Γκουίντο, ενός Ιταλό- Εβραίου ο οποίος καταλήγει με τη γυναίκα του και τον γιο του Τζιόζε σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο πρωταγωνιστής καλείται να βρει τρόπους να κρατήσει ψηλά το ηθικό της οικογένειας του όπως και να γλυτώσει τον γιο του από τον θάλαμο αερίων.

 Για να τα καταφέρει, μιας και ο μικρός δεν έχει καταλάβει τι γίνεται , τον πείθει ότι όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι, στο οποίο για να κερδίσει ένα τανκς, που τόσο αγαπάει,  θα πρέπει να κερδίσει πόντους με το να κρύβεται από τους στρατιώτες, χωρίς να διαμαρτυρηθεί ή να κλάψει. Αν δεν την έχεις δει, σου λέω δες την οπωσδήποτε! Και γιατί όχι, τώρα, που υπάρχει και περισσότερος χρόνος;!

Θα μου πεις και τη σχέση έχει μια πολεμική ταινία με τη σημερινή κατάσταση;

Οκ, σίγουρα δεν μιλάμε για θηριωδίες των ναζί και τέτοιες τρομακτικές, αιματηρές καταστάσεις, παρόλα αυτά αν θεωρήσουμε πως και τώρα έχουμε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό όπως λέγεται(και με τον εαυτό μας θα μπορούσα να προσθέσω) και ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες-λάιτ βέβαια- εγκλεισμού, ίσως υπάρχει κάποια σύνδεση.

Εκτός αυτών, για μένα υπάρχει σύνδεση στο πως και εμείς καλούμαστε να κρατήσουμε ψηλά το ηθικό τόσο το δικό μας όσο και της οικογενείας μας. Δυστυχώς, οι καταστάσεις είναι πολύ πιο απίθανες από αυτές που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, κάτι ίσως σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας( έχει παιχτεί άλλωστε!)και εντελώς καινούργιες. Μέσα σε αυτή την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα είναι δύσκολο να μην αγχωθείς, να μην φοβηθείς και σαφώς είναι τρομερά δύσκολο να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου και να κρατήσεις τις ενδοοικογενειακές ισορροπίες.

Επίσης, δυστυχώς για εμάς, η παιδοψυχολογία λέει πως τα παιδιά μπορούν να διαισθανθούν τα συναισθήματα μας. Κατά συνέπεια το άγχος και ο φόβος μας μεταφέρεται και σε αυτά ,τα οποία ήδη βιώνουν με το δικό τους τρόπο την περίεργη αυτή κατάσταση. Όποτε ούτε αυτό διευκολύνει τα πράγματα.

Για να επανέλθω στην ταινία, όμως, στις τελευταίες σκηνές οι Αμερικάνοι εισβάλουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και ενώ ο Γκουίντο προσπαθεί να βρει σε αυτό το χάος την γυναίκα του, συλλαμβάνεται και εκτελείται από έναν φύλακα. Γνωρίζοντας όμως ότι ο γιος του παρακολουθεί κρυμμένος τη σύλληψη, συνεχίζει να προσποιείται ότι και αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού, κάνοντας τον να γελάσει.

Μπορεί ο πρωταγωνιστής τελικά να πεθαίνει , ο μικρός Τζιόζε όμως καταφέρνει να γλυτώσει και μάλιστα είναι ενθουσιασμένος που κέρδισε το τανκ του!

Και τώρα, θες να μου πεις ότι θα εξοντωθούμε οι γονείς μέχρι να τελειώσει αυτός ‘ο πόλεμος’; Όχι , οκ, μπορεί τα νεύρα μας να τσιτώσουν και να εξαντληθούμε αλλά όχι δεν θέλω να πω αυτό. Θέλω να πω πως τα παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα στις καταστάσεις. Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να είναι ευτυχισμένα, ούτε να απασχολούνται μονίμως με κάτι. Χρειάζονται τους γονείς τους απλά να βρίσκονται εκεί γι’ αυτά. Να τους παρέχουν θαλπωρή και ασφάλεια.

Ενδεχομένως, το να έχουν κοντά τους τούς γονείς τους τόσες πολλές ώρες να είναι ότι καλύτερο γι’ αυτά. Το ότι ζουν όλο αυτό ενωμένοι σαν οικογένεια είναι μοναδικό. Θέλουν απλά την αγάπη μας και την παρουσία μας. Μπορεί να παίζουμε, να γελάμε, να χορεύουμε, ακόμη και να  βαριόμαστε αλλά τα κάνουμε μαζί και αυτό είναι που μένει στο τέλος.

Για εμάς ίσως είναι πιο δύσκολο να προσαρμοστούμε γιατί έχουμε μάθει διαφορετικά. Έχουμε μάθει να έχουμε τον χρόνο μας, τη ρουτίνα μας, να απασχολούμε συνεχώς τον εγκέφαλο μας και το να κατεβάσουμε ταχύτητες μας φοβίζει. Όπως μας φοβίζει να φανούμε ανεπαρκείς για τα παιδιά μας.

Μπορούμε όμως να κάνουμε όλο αυτό να μοιάζει με παιχνίδι που για να περάσουμε στην επόμενη πίστα(μιας και ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας) πρέπει να κάνουμε ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα μας. Όχι μόνο για να το πάρουν καλύτερα και να το διασκεδάσουν τα παιδιά μας αλλά και εμείς οι ίδιοι. Άλλωστε αν το έκανε κάποιος εν μέσω Β’ Παγκοσμίου πολέμου(που πέρα από την ταινία φαντάζομαι αυτό συμβαίνει σε πολλές εμπόλεμες περιοχές ακόμα και σήμερα) δε μπορούμε να κάνουμε εμείς από το σπίτι μας;

Όχι δεν είμαι πάντα στα πάνω μου. Στα λέω ενώ ήδη έχω περάσει την κρίση μου και το βραδύ μου αγκαλιά με την λεκάνη της τουαλέτας. Επίσης, μπορεί να μου αρέσει να περνάω ωραίες στιγμές με το παιδί μου, παρόλα αυτά έρχονται στιγμές που θέλω απλά να καθίσει μόνο του να παίξει ή απλά να μην με ζαλίζει για ένα μισαωράκι αν γίνεται και να πιω έναν καφέ με την ησυχία μου! Και φαντάσου έχω σχετικά ‘εύκολο’ και συνεργάσιμο παιδί.

Η ζωή είναι ωραία στα χρόνια του κορωνοϊού και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί αντίθετα με τη  ταινία, καλούμαστε να το κάνουμε αυτό από την ζεστασιά του σπιτιού μας  και την άνεση του καναπέ μας. Έχοντας για βοήθεια τηλεοράσεις, τάμπλετ, κινητά, 82.564 παιχνίδια και 1.725 βιβλία και παραμύθια, συνδρομητικά κανάλια και αρκετά άλλα τέτοια πολεμοφόδια για να ανταπεξέλθουμε σε αυτόν τον πόλεμο.

Σαφώς δεν είναι και ότι καλύτερο ο εγκλεισμός. Θα γκρινιάξουμε, θα μαλώσουμε, θα ξεσπάσουμε, θα ξανασυνέλθουμε, θα ξαναπέσουμε, είναι τόσο φυσιολογικά όλα αυτά, δεν το αδικεί κανείς. Είναι πρωτόγνωρα αυτά που ζούμε. Θα γελάσουμε όμως κιόλας  πολύ, θα χαλαρώσουμε, θα κοιμηθούμε,  θα παίξουμε, θα συζητήσουμε, θα έρθουμε πιο κοντά, θα γνωριστούμε καλύτερα. Θα γουστάρουμε να κοιτάμε με τις ώρες το ταβάνι και να τρώμε πιο αργά το φαγητό μας κάνοντας το μεσημεριανό τραπέζι τελετουργία. Και αυτά πρωτόγνωρα θα είναι!

Το τι θα γίνει αύριο δεν μπορούμε να το ελέγξουμε, μπορούμε όμως να δούμε πως θα εκμεταλλευτούμε το τώρα και αυτές τις μικρές στιγμές που ζούμε. Ας κάνουμε, ότι κάνουμε με την ψυχή μας και ας δημιουργήσουμε αναμνήσεις!

Η ζωή είναι ωραία στα χρόνια του κορωνοϊού γιατί ίσως, είναι μια μοναδική ευκαιρία στο χαοτικό κόσμο μας να μπορέσουμε να έρθουμε πιο κοντά με τους ανθρώπους  μας, να χαρούμε τα παιδιά μας περισσότερο, να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας, τις προτεραιότητες μας, τις σχέσεις μας, να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας και να βγούμε πιο ανθρώπινοι και πιο δυνατοί.

Ναι, το λέμε και το ξαναλέμε και το ξαναλέμε, ναι, είναι κουραστικό να ακούμε συνέχεια ότι όλα θα πάνε καλά, ότι πρέπει να έχουμε θετική διάθεση, να το δούμε σαν μια ευκαιρία να έρθουμε κοντά με τους ανθρώπους μας,να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη για αυτά που έχουμε. Αλλά έτσι είναι!

Μπορεί να μην θέλουμε να το ακούσουμε σήμερα γιατί σήμερα μας πήρε από κάτω, αλλά ίσως θελήσουμε να το ακούσουμε αύριο. Γι’ αυτό και αφήνω αυτό το κείμενο εδώ , για να είναι στη διάθεση σου όποτε το χρειαστείς. Γιατί όλοι θα χρειαστούμε μικρές τονωτικές ενέσεις που και που.

Ένα γνωμικό που παίζει πολύ αυτόν τον καιρό και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη είναι το: «Ζήτησαν από τους παππούδες μας να πάνε στον πόλεμο, από εμάς ζητάνε απλά να κάτσουμε στον καναπέ μας» ή κάπως έτσι τελοσπάντων, και κατ’ εμέ είναι από τα πιο to the point κείμενα που έχω διαβάσει και με κάνει να πεισμώνω περισσότερο.

Εξοπλίσου με βιβλία, τάμπλετ, χρώματα, χαρτιά, στυλούς, ταινίες, επιτραπέζια και πάνω απ’ όλα με αγάπη και υπομονή και πάμε να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο, για να μπορέσουμε να επανέλθουμε! Η ζωή είναι ωραία!

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Κική

Υ.Γ. Συγχώρεσε με, αν κάποια δε βγάζουν νόημα ή είναι μπερδεμένα. Στα γράφω χωρίς να έχω σκεφτεί αν ακολουθούν κάποια λογική σειρά. Στα γράφω όπως βγαίνουν από μέσα μου.

Κάτι ανάλογο: Τι κρατάω από το Πάσχα 2020, Διακοπές εν μέσω Κορονοϊού

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αντιγραφή και οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση ή τροποποίηση όλου ή μέρους του άρθρου ή της ιστοσελίδας χωρίς έγκριση. Το περιεχόμενο προστατεύεται από το νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας 2121/1193.