Ποιο παιδάκι δεν έχει ακούσει την ιστορία με τα τρία γουρουνάκια και τον κακό λύκο που ήθελε να τα φάει; Ή τον κακό λύκο που καταβροχθίζει τη Κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της; Προσωπικά άπειρες φορές.
Πριν ακόμα η μικρή γιορτάσει τα πρώτα της γενέθλια , έρχεται η μάνα μου στο σπίτι κρατώντας δύο παραμύθια. «Τα πήρα γιατί της αρέσει να βλέπει τις εικόνες!» μου λέει και μου δείχνει τα παραμύθια. ‘Η Σταχτοπούτα’ και ’Τα τρία γουρουνάκια’ έκαναν την εμφάνιση τους στο σπιτικό μας. Αν το πρώτο απλά το θεώρησα ξεπερασμένο(έλεος πλέον τα κοριτσάκια να περιμένουν ακόμα τον πρίγκιπα, αλλά αυτό δε μας απασχολεί προς το παρόν) με το δεύτερο πάγωσα.
Ίσως όχι ακριβώς πάγωσα, αλλά σίγουρα προβληματίστηκα. Πέρασαν από το μυαλό μου εκείνα τα βράδια που κρυβόμουν κάτω από τη κουβέρτα για να μην με φάει ο κακός λύκος, γιατί σίγουρα κρύβονταν πίσω από τη πόρτα. Ήταν μεγάλος, γκρι, περπατούσε στα δύο πόδια και περίμενε να σβήσουν τα φώτα. Βέβαια, η καλή μου η μαμά δεν νομίζω ότι είχε πρόθεση να μας τρομάξει διαβάζοντας μας πριν κοιμηθούμε ‘ Τα τρία γουρουνάκια’ ή τη ‘Κοκκινοσκουφίτσα’. Όταν όμως είσαι 4-5 χρονών έχεις μεγάλη φαντασία και το σκοτάδι δεν είναι σύμμαχος σου.
Κάπου εδώ στην ιστορία μπαίνουν και εκείνα τα βράδια του καλοκαιριού στο χωρίο που καθόμασταν στην αυλή και η γιαγιά μας η καλή μας διηγούνταν ιστορίες. Ιστορίες για λύκους που κατέβαιναν πεινασμένοι από το βουνό και κατασπάραζαν τα πρόβατα. Και για να σε βάλω στο σκηνικό, το μικρό χωριουδάκι μου είναι ορεινό, το σπίτι της γιαγιάς είναι στην άκρη του χωριού και φως υπάρχει στον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται στη μια πλευρά του σπιτιού, από την άλλη πίσσα σκοτάδι. Καταλαβαίνεις ότι το να γυρίσω σπίτι ενώ είχε σκοτεινιάσει δεν μου ήταν εύκολη υπόθεση! Είμαι και Ιχθύς και η φαντασία μου καλπάζει!
Έπρεπε να φτάσω κάπου στα δέκα(οκ, ίσως να είμαι υπερβολική!), να αρχίσω να ενδιαφέρομαι για το ‘Εμείς και ο κόσμος’ και να ενταχθώ στη περιβαλλοντική ομάδα του σχολείου για να αντιληφθώ ότι ο λύκος ήταν πολύ διαφορετικός από αυτό που είχα στο μυαλό μου. Ο κακόμοιρος είναι και είδος υπό εξαφάνιση, οπότε ακόμα και να ήθελε να με πειράξει μάλλον δεν θα ήταν διαθέσιμος!
Γιατί όμως τέτοια εμμονή με τον καημένο τον λύκο; Τι μας έχει κάνει;
To 1700 που κυκλοφόρησε η πρώτη εκδοχή της Κοκκινοσκουφίτσας( η οποία δεν είχε happy end) και το 1850 που κυκλοφόρησε η δεύτερη(πιο αισιόδοξη) των αδερφών Γκριμ οι λύκοι ήταν υπαρκός κίνδυνος. Οπότε σαφώς ήθελαν να προστατεύσουν τα παιδιά.Εδώ όμως υπάρχει και κάτι παραπάνω. Όπως κάθε παραμύθι θέλει να μας περάσει ένα μήνυμα. Εκείνες τις εποχές λοιπόν, τα ‘καλά’ κορίτσια έπρεπε να προσέχουν τους ‘κακούς λύκους’ που παραμονεύουν παντού.
Μετά όμως ήρθαν το 1900 ‘Τα τρία γουρουνάκια’, ‘ Τα εφτά κατσικάκια’ και οπτικοποίηση του πελώριου κακού λύκου, με τα κοφτερά δόντια, τα σουβλερά νύχια και τα σάλια να του τρέχουν από το στόμα. Μάλλον η οπτικοποίηση ήταν το πρώτο πλήγμα.
Το δεύτερο πλήγμα είναι ίσως, ότι κάπου στη πορεία χάθηκε το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας. Ελλείψει χρόνου και διάθεσης η εξιστόρηση και επεξήγηση του παραμυθιού έγινε απλά ανάγνωση. Άρα και ο κακός λύκος αντί να μείνει στο μυαλό μας σαν κίνδυνος που παραμονεύει παντού και θα πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνυση, έμεινε απλά ως ο κακός λύκος που θα μας καταβροχθήσει.
Τι κι αν οι εποχές έχουν αλλάξει, δε νομίζω ότι έχουν αλλάξει πολλά. Ο φόβος είναι έντονο συναίσθημα και είναι το ίδιο σε κάθε εποχή. Πριν από μέρες, είχαμε την ίδια συζήτηση σε μια παρέα γονιών με μικρά παιδιά με αφορμή το γεγονός ότι ο 2χρονος Γιαννάκης έκλαιγε τα βράδια γιατί φοβόταν τον κακό λύκο. Και η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να μπεις και να τον αφαιρέσεις από το μυαλό ενός δίχρονου.
Πλέον υπάρχουν τόσες πολλές και υπέροχες επιλογές σε βιβλία, ταινίες και παιχνίδια. Οι γονείς λίγο πολύ ‘ψάχνονται’ και η ενσυναίσθηση κυριαρχεί όλο και περισσότερο. Μήπως ήρθε ο καιρός να ξεπεράσουμε τον κακό λύκο όσο διαχρονικός κι αν είναι; Ή μήπως καλύτερα να αντικατασταθεί από το κακό( αλλά δυστυχώς πολλές φόρες σωτήριο) Tablet ή κινητό και τα μοχθηρά social media; Μήπως τα παραμύθια πρέπει να εκσυχρονιστούν και προς αυτή τη κατεύθυνση; Ή με μια τέτοια λογική τελοσπάντων. Πάντως εγώ σίγουρα θα το υποστηρίξω!
Χθες γύρισα στο σπίτι και βρήκα τις σελίδες από τα ‘ Τρία γουρουνάκια’ σκισμένες καθώς η τελευταία συνήθεια της μικρής είναι να σκίζει χαρτιά. Να πω ότι στεναχωρήθηκα; Μπα!
Έτσι για την ιστορία να σου πω, ότι κάθε φορά που διαβάζω παραμύθι για το λύκο ποτέ δεν είναι κακός και αν φυσάει το σπίτι των μικρών γουρουνιών δεν είναι επειδή θέλει να τα φάει, αλλά επειδή δεν τον παίζουν! Το λες και ψυχολογικό κατάλοιπο μάλλον!
Δεν το έχω ψάξει ποτέ από ψυχολογική άποψη, ούτε είμαι γνώστρια παιδοψυχολογίας απλά καταθέτω τις δικές μου σκέψεις και φόβους.
Εσύ φοβόσουν τον κακό λύκο ή μόνο εγώ είχα τραυματικές εμπειρίες;
Δες κι αυτό: Η ζωή ε΄ίναι ωραία στα χρόνια του κορονοϊού
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αντιγραφή και οποιαδήποτε χρήση, αναπαραγωγή, αναδημοσίευση ή τροποποίηση όλου ή μέρους του άρθρου ή της ιστοσελίδας χωρίς έγκριση. Το περιεχόμενο προστατεύεται από το νόμο περί πνευματικής ιδιοκτησίας 2121/1193.
2 comments
Εννοείται ότι τον φοβόμουν, όπως και πολλά άλλα που μου έλεγαν μικρή. Ο φόβος είναι καλός ως παράγοντας αυτοπροστασίας αλλά όχι όταν μας μπλοκάρει ή μας γεννά εφιάλτες… Οπότε χαίρομαι που η μικρή έσκισε τις σελίδες. Συμπαντικό μήνυμα!
Πραγματικά, ναι, είναι δικό μου παιδί,χαχα! Συμφωνώ απόλυτα, ο φόβος θα πρέπει να υπάρχει και να τον βιώνουν ως συναίσθημα τα παιδιά, απλά θα πρέπει ενδεχομένως να δουλέψουμε τον τρόπο που θέλουμε περνάμε αυτό το μήνυμα.