Παιδεύτηκα λίγο να βρω τίτλο γι’ αυτό το άρθρο. Αρχικά το ονόμασα «Γιατί μου αρέσει που ζω επαρχία» αλλά το βρήκα χλιαρό. Μετά το άλλαξα με το «Γιατί γουστάρω να ζω επαρχία» αλλά αυτό μου φάνηκε too much. Βέβαια, αν χρησιμοποιούσα έκφραση μάλλον το «γουστάρω» θα χρησιμοποιούσα(εδώ να διευκρινίσω ότι λέγοντας επαρχία εννοώ επαρχιακή πόλη). Τελικά κατέληξα στο «Επαρχία, αγάπη μου» γιατί νομίζω ότι τα λέει όλα. Βέβαια αν με άκουγε ο εαυτός μου 15 χρόνια πριν σίγουρα θα είχε πέσει κάτω από τα γέλια!
Βλέπεις όσο ήμουν μαθήτρια στην Κομοτηνή ανυπομονούσα πότε θα φύγω, να πάω σε μια μεγαλύτερη πόλη(για την ακρίβεια μου είχε καρφωθεί στο μυαλό η Θεσσαλονίκη) και να μείνω εννοείται εκεί ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω μου …που λέει ο λόγος! Καλά θα μου πεις τότε ονειρευόμουν να κυκλοφορώ με ταγιέρ και χαρτοφύλακα( εδώ γελάει ο τωρινός μου εαυτός) αλλά άλλο θέμα αυτό.
Που λες, έφυγα. Τα κατάφερα. Πέρασα Θεσσαλονίκη και ποιος με έπιανε! Φοιτητική ζωή, άλλος κόσμος, καινούργια αρχή! Όλα πήγαιναν μια χαρά και έξι χρονάκια κύλησαν νερό. Τελείωσα τις σπουδές μου και ξεκίνησα να δουλεύω. Να δουλεύω πρωί απόγευμα, σε δύο δουλειές, μιας και η dolce(σχεδόν) vita είχε το κόστος της. Παρόλα αυτά δεν με πείραζε καθόλου, μια χαρά περνούσα. Και τότε συνωμότησαν οι πλανήτες, τα άστρα και οι μοίρες και κάνω το βιογραφικό μου για μια και μοναδική θέση στην τωρινή μου δουλειά στην Κομοτηνή. Σε πρώτη φάση δεν πήρα την δουλειά οπότε συνέχισα ήσυχη την ζωή μου στη Θεσσαλονίκη. Έλα ντε όμως που τελικά ο πρώτος επιλεχθέν αποφασίζει ότι δεν θέλει τη θέση και έτσι σπάει ο διάολος το ποδάρι του και μένει σε μένα η θέση! Αυτό ήταν, κρύος ιδρώτας με έλουσε και ένα δάκρυ φάνηκε στο μάτι.
Έκλαιγα και χτυπιόμουν τι θα κάνω που γυρίζω πίσω, κλάμα για αυτά που αφήνω, κλάμα γιατί έστειλα το βιογραφικό μου εξαρχής. Μαύρες πλερέζες με την επιστροφή και στεναχώρια… για ένα μήνα(το παραδέχομαι… είμαι ευπροσάρμοστη). Μετά το πρώτο σοκ ήταν σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Ευγνωμονούσα την τύχη μου που τελικά με έφερε πίσω. Όχι, ότι δεν μου έλειπε(πολύ) η προηγούμενη ζωή μου, αλλά μου πήγαινε πολύ περισσότερο η ζωή στην επαρχία. Και σου εξηγώ ευθύς αμέσως γιατί:
Επαρχία αγάπη μου
Χρόνος, χρόνος, χρόνος.
Νομίζω ο νούμερο ένα και σημαντικότερος λόγος για μένα. Ο χρόνος δεν είναι απλά χρήμα, είναι το σπουδαιότερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου με το να γυρίσω. Περισσότερο χρόνο για μένα, για δραστηριότητες, για ξεκούραση και για την μετέπειτα(τωρινή) οικογένεια μου. Ακόμα και στην άλλη άκρη της πόλης να πας, χρειάζεται υπό αντίξοες συνθήκες μισή ώρα με τα πόδια, δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο(οκ, ίσως και κάτι λίγο παραπάνω). Πόσο μάλλον τη στιγμή που η δουλειά μου είναι πέντε λεπτά με τα πόδια, όπως πέντε λεπτά είναι και το κέντρο της πόλης. Θα μπορούσες να το πεις ότι μένω και down town! Αλλά λίγο- πολύ όπου και να μένεις δε θεωρείται και far away from down town.
Στις ένδοξές εργένικες μέρες το πρόγραμμα πήγαινε κάπως έτσι: δουλειά-σπίτι, έξοδος για καφέ-σπίτι, γυμναστήριο/χορός/ποδήλατο-σπίτι, έξοδος για ποτό/χορό-σπίτι. Ναι, πεταγόμουν σπίτι τέσσερις φορές για πλάκα.
Καφέ σε 10 λεπτά;
Όπως κατάλαβες , μπορείς να κανονίσεις ραντεβού για καφέ, ποτό, βόλτα μέσα στο επόμενο μισάωρο. Έχεις χρόνο 25 λεπτά για να ετοιμαστείς και 5 λεπτά για να φτάσεις στο ραντεβού σου. Τώρα αν αργείς να ετοιμαστείς… άλλο αυτό!
Αυτοκίνητο, ποδήλατο ή πόδια;
Στην προηγούμενη περίπτωση, στο ραντεβού για καφέ, μπορείς να κόψεις λίγο από τον χρόνο ετοιμασίας και να ξεκινήσεις να πας στο ραντεβού σου με το ποδήλατο ή τα πόδια. Ίσως με το ποδήλατο να φτάσεις πιο γρήγορα απ’ ότι αν ξεκινήσεις με το αυτοκίνητο και έχεις παρκάρισμα. Μετράει βέβαια ότι στην περίπτωση της Κομοτηνή ότι είναι ιδανική πόλη για ποδήλατο(επίπεδη και με ποδηλατοδρόμους σε κάποια σημεία). Τώρα αν είσαι του περπατήματος νομίζω άνετα το έχεις σε μια οποιαδήποτε μικρή επαρχιακή πόλη.
Φρέσκα αυγουλάκια και ντοματούλες
Τι καλύτερο από το να ξέρεις τι τρως, να ξέρεις πώς έχει παραχθεί, να είναι γευστικότατο. Και θα μου πεις οκ, έχεις την γιαγιά στο χωριό με τις κοτούλες και το μπαχτεδάκι της, δεν έχουν όλοι! Συμφωνώ. Σίγουρα όμως υπάρχει ένας φίλος, ένας γείτονας, κάποιος γνωστός του γνωστού που μπορείς να προμηθευτείς τα αυγουλάκια σου, τα φασολάκια σου, το μελάκι σου. Μπορεί να τα πληρώσεις, μπορεί όμως και να στα δωρίσουν, καθώς όλο και κάτι παραπανίσιο έχει ο καθένας.
Το κόστος ζωής είναι δύο level κάτω
Καλά, δεν ξέρω πόσα level, αλλά σίγουρα η ζωή σε μια επαρχιακή πόλη είναι πολύ πιο φτηνή απ’ ότι σε μια μεγαλούπολη. Από τα ενοίκια, τα εισιτήρια και τις βενζίνες που γλυτώνεις. Πολλές φορές δεν χρειάζεται καν αυτοκίνητο ή μέσα μαζικής μεταφοράς για να κινηθείς. Επίσης οι καφέδες και το φαγητό έξω συνήθως είναι πιο οικονομικά. Αν σε αυτό προσθέσεις και το κόστος που γλυτώνεις από τα πεσκέσια(βλέπε φρούτα και λαχανικά) από το χωριό, τότε δεν είναι καθόλου άσχημα!
Προσωπικά να σου πω ότι με δύο δουλειές στη Θεσσαλονίκη ίσα που μου έφταναν τα χρήματα χωρίς πολλά έξοδα, ενώ τώρα δε μου φτάνουν γιατί τα ξοδεύω σε ταξίδια.
Χαλαρά…
Αν για κάτι σίγουρα δεν έχεις αμφιβολίες σε μια επαρχιακή πόλη είναι οι χαλαροί ρυθμοί. Μπορείς να μετακινηθείς πιο γρήγορα και εύκολα. Γενικότερα δεν είσαι με την ψυχή στο στόμα για να τα προλάβεις όλα. Προλαβαίνεις να βάλεις και ένα καφεδάκι με φίλους στο πρόγραμμα ανάμεσα σε δουλειά και δραστηριότητες.
Οι καλημέρες που παίρνεις
Μέχρι να πας στη δουλειά έχεις χαιρετήσει δέκα ανθρώπους. Θα μου πεις είναι καλό αυτό; Ναι μωρέ, δεν σου φτιάχνει τη μέρα να παίρνεις καλημέρες και χαμόγελα; Εκτός και έχεις εκνευριστικό γείτονα. Τότε πάσο!
Οι δουλειές σου γίνονται πιο γρήγορα
Ή συνήθως γίνονται πιο γρήγορα. Από το ότι η υπηρεσία, δουλειά, τράπεζα ή ότι άλλο είναι σε κοντινή απόσταση(το είπαμε πιο πάνω), τον λιγότερο κόσμο που μπορεί να συναντήσεις και άσε που ένα χωριό είμαστε, όλο και κάποιον γνωστό θα έχεις στον Δήμο, την εφορεία, το ΙΚΑ(ουπς… ΕΟΠΥΥ). Το λες και μέσον;
Περισσότερη ασφάλεια
Μπορεί οι καιροί να έχουν αλλάξει και να είναι πιο επικίνδυνοι και περίεργοι παρόλα αυτά σε μια επαρχιακή πόλη πιστεύω ότι πράγματα είναι πιο ήσυχα. Νομίζω μαζί μου θα συμφωνήσουν και οι στατιστικές έρευνες. Κυκλοφορείς πιο άνετα απ’ ότι σε μια μεγαλούπολη τη μέρα, το βράδυ, μόνος σου, με παρέα ή οικογένεια. Λάθος κάνω;
Παράδεισος για μικρά παιδιά
Παιδικές χαρές σε απόσταση 10 λέπτου(άντε τέταρτου) με τα πόδια. Γειτονιές που ακόμα μαζεύονται παιδιά, χωρίς κίνηση. Φύση τριγύρω. Νομίζω κοντά σε κάθε επαρχιακή πόλη υπάρχει εύκολα προσβάσιμο βουνό, θάλασσα, δάσος, λίμνη, ποτάμι, έστω ένα πάρκο βρε αδερφέ για να πας με τα παιδάκια σου για εξερεύνηση, ποδήλατο, πατίνι, παιχνίδι. Τι πιο όμορφο;
Περισσότερες δραστηριότητες
Με αυτό προφανώς δεν εννοώ την πληθώρα των επιλογών. Σίγουρα το μεγαλύτερο μείον σε μια επαρχιακή πόλη είναι ότι δεν έχεις τις επιλογές που θα είχες σε μια μεγάλη πόλη. Τουλάχιστον σε ότι αφορά δράσεις πολιτιστικού ενδιαφέροντος, όπως παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις κτλ. Αλλά και να είχες πληθώρα επιλογών πόσες δραστηριότητες προλαβαίνεις μέσα σε μια μέρα; Στην επαρχία μπορεί να έχεις πέντε επιλογές αλλά τουλάχιστον έχεις τον χρόνο μες την ημέρα να κάνεις τις 2 ή τις 3 από αυτές.
Απολαμβάνεις τη βόλτα σε μια μεγαλούπολη
Τι εννοώ: Πας Αθήνα βρε παιδί μου. Δε θες να πας σε δύο μουσεία, τρεις παραστάσεις, ένα μουσικό σχήμα, να πεις καφέ στην Πλάκα , να πας για ψώνια Γλυφάδα και για φαγητό Μικρολίμανο. Τι θα πει όλα είναι μακριά; Όταν έχεις πάει Αθήνα για διασκέδαση το μόνο που δεν σε νοιάζει οι αποστάσεις. Τη βλέπεις τουρίστας!
Νομίζω αυτό το τελευταίο το λέω με πλήρη επίγνωση καθώς όχι μόνο κάθε φορά που πάω Αθήνα κάπως έτσι έχει η κατάσταση, αλλά και την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη πλέον την απολαμβάνω περισσότερο μιας και δεν τη θεωρώ δεδομένη και όλο και κάτι καινούργιο θέλω να ανακαλύψω.
Ποιότητα ζωής
Νομίζω αυτό δε χρειάζεται να το αναλύσω. Το έχω κάνει ήδη με όλα τα παραπάνω. Όλα αυτά συνιστούν μια καλύτερη ποιότητα ζωής για μένα και την οικογένεια μου.
Σε κάλυψα;
Θα χαρώ πολύ να μου πεις την άποψη σου και αν μένεις επαρχία, αν συμφωνείς ή αν έχεις να προσθέσεις κάτι.
