Η πόλη καταστρέφεται και φλέγεται από την εισβολή των Βουλγάρων που έχουν βαλθεί σε αγώνα δίχως προηγούμενο με τους Φράγκους σταυροφόρους σε μια Βυζαντινή Αυτοκρατορία που παρακμάζει. Μια αρχοντοπούλα χαμένη στη δίνη της λεηλασίας μαζεύει τις δυνάμεις της και κατευθύνεται προς άγνωστη κατεύθυνση, κουβαλάει μαζί της ένα μοναδικό κειμήλιο. Εκείνος πάνω στο άλογο του σαν άλλος Ήρωας Ιππέας την παρατηρεί και την ακολουθεί. Κάπως έτσι ξεκινάει το βιβλίο, κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία της Ζωής και του Πέταρ. Κάπου στη Θράκη, σε έναν τόπο πλούσιο, ζωντανό, πολύχρωμο ψηφιδωτό ανθρώπων και θρησκειών.
Η ράφτρα με τα βελόνια και τη δαχτυλήθρα της, που δέκα μετρούσε και μια έκοβε. Η ιστορία της Κεραστώς , η ιστορία της Θράκης του 1895-1913.
Τότε που η Θράκη των Ρωμιών, των Οθωμανών, των Βούλγαρων κομιτατζήδων ζει λεηλασίες, φονικά, διωγμούς και βιασμούς, ζει την αδιαφορία του ελληνικού κράτους και παρόλα αυτά τα παλικάρια της παλεύουν για να ενωθούν με τη μητέρα πατρίδα. Ιστορία που την ποτίζει η μυρωδιά του μπασμά από τα καπνοχώραφα, τα χρώματα της φύσης, η υγρασία από τα βουνά της Ροδόπης. Εκεί όπου κατοικούν ξωτικά και νεράιδες.
Πόσο χάρηκα όταν πήρα αυτό το βιβλίο στα χέρια μου. Πρώτα απ’ όλα γιατί τη συγγραφέα Έφη Φωτεινού-κατά μαμαδο-blogger κόσμο Νουζέττα με φουντούκι- την λατρεύω(και αν διαβάσετε το blog της θα την λατρέψετε κι εσείς) και δεύτερον γιατί ο Μέλλιος της είναι πολύ ξεχωριστός.
