Πρώτη φορά που…

Εσύ θυμάσαι τη πρώτη φορά που μπήκες σε αεροπλάνο; Τη πρώτη φορά που βγήκες ραντεβού; Τη πρώτη φορά που το παιδί σου χτύπησε; Τη πρώτη φορά που πήγες για μεξικάνικο; Τη πρώτη φορά που πήγες θέατρο; Ποια πρώτη φορά σου έχει μείνει βρε παιδάκι μου;

Αγαπημένες μου μπλόγκερς καταθέτουν εδώ αυτή την πρώτη φορά που δεν ξεχνιέται εύκολα, που προκάλεσε έντονα συναισθήματα, που τους χάρισε γέλιο ή κλάμα, που θα έχουν να το λένε για καιρό. Τις ευχαριστώ τόσο πολύ που μοιράζονται αυτές τις στιγμές μέσα από εδώ, έτσι, επειδή μια μέρα ξύπνησα και είχα μια ιδέα να μου γράψουν γι’αυτή την “πρώτη φορά…”.

Πρώτη φορά… στη σχολή.

Η πρώτη φορα που κοιμηθηκα όλο το βράδυ, αφού απέκτησα δύο παιδιά…#not. Αυτό δε συνέβη ΑΚΟΜΗ, αλλά ειλικρινά όταν μου ζήτησε η Κική να γράψω την “Πρώτη φορά…” αυτό σκέφτηκα αμέσως(ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται!).

Τώρα θα σας πω για την αληθινή πρώτη φορά. Την πρώτη φορά που πήγα στην σχολή, την πρώτη μέρα,την πρώτη ώρα, το πρώτο μάθημα , του πρώτου εξαμήνου…Άργησα. Ναι, άργησα και δεν είμαι από αυτούς που αργούν!Έφτασα έξω από την κλειστή πόρτα και πριν μπω ένας μεγαλύτερης ηλικίας συμφοιτητής μου λέει:”Βαθιά ανάσα και μέσα!”. Κι ενώ ποτέ δεν θέλω να τραβάω τα βλέμματα επάνω μου, εκείνη την πρώτη ημέρα γύρισαν όλα τα κεφάλια της αίθουσας να με κοιτάξουν την ώρα που εγώ κοιτούσα το πάτωμα από ντροπή! Thank God που φορούσα ένα υπερτέλειο jacket και έδειχνα πολύ κουλ!

Φένια

Τη Φένια ή αλλιως @stylishkids_greece τη βρίσκεις στο Instagram να κάνει αυτό που έχει ταλέντο, να δίνει στυλ.

Πρώτη φορά… που έπαιξα στο μέγαρο μουσικής.

Πρώτη φορά που έπαιξα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ήταν το Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2005. Το έργο, οι Πύρινες Γλώσσες του Γιάννη Χρήστου, ήταν πάρα πολύ απαιτητικό, η ορχήστρα πολυμελής το ίδιο και η χορωδία γι’ αυτό χρειάστηκαν πολλούς μήνες πρόβες. Οι τελευταίες μέρες πριν την συναυλία ήταν εξαντλητικές για όλους μας.

Μέχρι που ήρθε η στιγμή. Πήρα το ειδικό πάσο καλλιτεχνών, έβαλα τα επίσημα ρούχα για την συναυλία και ξεκίνησα για το Μέγαρο. Μπήκα από την ειδική είσοδο, έδειξα το πάσο μου, και προχώρησα προς τα καμαρίνια. Μου φαινόντουσαν όλα τόσο υπέροχα! Από παντού ακουγόντουσαν μουσικοί ήχοι, κουβέντες και νευρικά -ίσως- γέλια. Βρήκα που ήταν οι υπόλοιποι με τα βιολιά και μπήκα μαζί τους στην αίθουσα. Η ώρα πλησίαζε με το άγχος και το ενθουσιασμό στο κόκκινο που με έκαναν να τρέμω. Άρχισα να παίζω κι εγώ λίγο για να ζεσταθούν τα δάχτυλα και να εκτονωθεί λίγο άγχος. Μιλούσαμε, λέγαμε αστεία, παίζαμε, ενώ η αίθουσα γέμιζε. Άρχισαν να έρχονται τα πρώτα νέα για το ποιος έχει έρθει. Ο τάδε επίσημος, ο δείνα επίσημος. Το στομάχι κόμπος!

Μέχρι που έφτασε η στιγμή και φτάσαμε πίσω από την σκηνή. Εκεί τα φώτα ήταν σβηστά ενώ η αίθουσα ολοφώτιστη. «Πάμε παιδιά, βγαίνουμε! Καλή επιτυχία!» Και βγήκαμε στην σκηνή εν μέσω χειροκροτημάτων παίρνοντας όλοι τις θέσεις μας. Κουρδίζουμε, και περιμένουμε τον Μαέστρο. Ακούμε χειροκροτήματα. Ο Μαέστρος μας έχει βγει, έχει πάρει την θέση του στο πόντιομ, υποκλίνεται και γυρίζει προς εμάς. Κάτι μας ψιθυρίζει. Σηκώνει τα χέρια, σηκώνουμε τα όργανα, και ξεκινάμε. Μετά ήταν σαν να μπήκα σε νιρβάνα. Απλά έπαιζα λες και δεν ήμουν εγώ. Λες και παρακολουθούσα όλη την συναυλία από ψηλά. Θυμάμαι ότι οι κινήσεις μας με την διπλανή μου ήταν απόλυτα συγχρονισμένες λες και χορεύαμε. Στην κορύφωση πριν το τέλος, κοιταχτήκαμε και χαμογελάσαμε η μία την άλλη. Ήταν το αγαπημένο μας σημείο και είχαν πάει όλα καλά. «Φως. Φως. Αμήν!»

Σοφία

Η Σοφία μοιράζεται την αγάπη της για τη μουσική, τις κατασκευές και οτιδήποτε την εμπνέει μέσα από το μπλογκ της The rainbow plays music αλλά και το λογαριασμό της στο Instagram και στο Facebook.

Πρώτη φορά…που μου ζήτησε συμβουλή ο γιος μου.

Πρώτη φορά …Συμβουλευτική Μαμά…και η ερώτηση ήρθε από τον γιο μου 7 χρόνων. «Μαμά πως θα καταλάβω αν ο φίλος ο Αλέξανδρος με αγαπάει και θέλει να παίζουμε αφού μερικές φορές με κοροϊδεύει;» Μαζί και η επόμενη ερώτηση…. «μαμά με ποια παιδιά πρέπει να κάνω παρέα ;». Για μένα τώρα πια η απάντηση ήταν εύκολη και με βάση την εμπειρία μονόδρομος. Έκανα μια παύση, για να σκεφτώ ένα εκατομμύριο απαντήσεις που θα τον καθησύχαζαν και θα του έλυναν την απορία, αλλά τα παιδιά δεν θέλουν δικαιολογίες …ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΕΙΕΣ! Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως να είσαι γονιός δεν είναι τόσο «εύκολη» υπόθεση… πως τα λόγια σου, χρειάζεται να είναι ταυτόσημα με τις πράξεις σου! Ότι δεν είμαστε πάντα μπροστά τους, ούτε πίσω τους αλλά δίπλα τους να διαβαίνουμε το μονοπάτι της ζωής! Και για την ιστορία… η απάντηση ήταν «Με εκείνους που σε κάνουν να χαμογελάς, που σε κάνουν να νιώθεις ήρεμος και χαρούμενος»

Ασημίνα

Η Ασημίνα μοιράζεται τη δημιουργικότητα της μέσω του blog της The Silver Mommy όσο και μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram.

Πρώτη φορά… που έφαγε η μαμά μου κινέζικο.

Τη μαμά μου δεν τη λες και πολυταξιδεμένη. Επίσης δεν τη λες και τρομερά περιπετειώδη. Έτσι πιστεύω δε θα σου κάνει εντύπωση που έφτασε κοντά στα 60 της και δεν είχε δοκιμάσει κάποια διεθνή κουζίνα. Ως καλή κόρη που είμαι αποφάσισα μια χρονιά, τη μέρα της μητέρας να «την βγάλω» για φαγητό σε Κινέζικο. Φάγαμε ωραία και καλά (δεν είναι και απαιτητική επίσης η γλυκιά μου,έφαγε ό,τι της διάλεξα χωρίς πολλές ερωτήσεις) και λίγο πριν φύγουμε την άφησα μόνη γιατί ήθελα τουαλέτα. Επιστρέφοντας, είδα με χαρά ότι μας είχαν φέρει και “Fortune Cookies” μαζί με τον λογαριασμό. «Α!» σκέφτηκα «ωραία, ευκαιρία να της εξηγήσω αυτό το τελετουργικό των Κινέζικων εστιατορίων, και να της μεταφράσω και το μήνυμά της».

Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη, είδα στο πιατάκι της απέναντί μου το περιτύλιγμα από το fortune cookie άδειο, λίγα ψίχουλα, κι εκείνη ικανοποιημένη, να μασουλάει κάτι αμέριμνα…

«ΜΗΗΗΗΗΗ!» της ούρλιαξα πανικόβλητη. «ΕΧΕΙ ΧΑΡΤΑΚΙ ΜΕΣΑ!!!».

Είπα ότι δεν είναι περιπετειώδης εεεε; Γράψε λάθος.

ΥΓ. Ευτυχώς το προλάβαμε το κακό και τη σώσαμε και τη μαμά και το χαρτάκι. Της το διάβασα και της το μετέφρασα κιόλας: «Πρόσεχε γιατί λαιμαργία είναι αμαρτία και αντί για μπισκοτάκι θα φας χαρτάκι!». Απίστευτοι σοφοί αυτοί οι Κινέζοι τελικά! 

Χριστίνα

Τη Χριστίνα μπορείς να την αποκαλείς και Πριγκιπέσσα ή Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων όπως είναι ο πλήρης τίτλος της.Κάποτε είχε ένα blog, όχι ότι δεν το έχει πλέον, αλλά προτιμά να μοιράζεται της ιστορίες της μέσα από τα newsletter της, το Instagram και το Facebook.

Πρώτη φορά… που έβαλα μόνη μου βενζίνη στο αυτοκίνητο.

Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι έχω οδηγησοφοβία  βαθμού 11, σε μία κλίμακα από 1 έως 10. Ν στο παρμπρίζ και Νέα οδηγός φορέβα.

Τα τελευταία 7 χρόνια φαγούρας, με τρομερές υπερπροσπάθειες κατάφερα να μάθω και να κάνω 4 συγκεκριμένες διαδρομές, που αφορούν σε σχολεία παιδιών και δουλειά. Σε αυτές τις διαδρομές σίγουρα δεν περιλαμβάνεται και βενζινάδικο. Βενζίνη μου βάζει ο σύζυγος!

Αυτό, μέχρι χθες! Χθες, ήταν η πρώτη μου φορά που… έβαλα μόνη μου βενζίνη!

Σχόλασα από τη δουλειά μου και οδηγώντας προς το σπίτι μου, μου ήρθε μια τρελή, παρανοϊκή θα έλεγα, ιδέα. Να βάλω μόνη μου βενζίνη στο αυτοκίνητο μου!Βέβαια, μία που το σκέφτηκα και μία που αγχώθηκα αλλά δεν την παράτησα τη σκέψη.

«Μπορείς, ναι μπορείς. Θα βάλεις βενζίνη μόνη σου. Θα πας στο βενζινάδικο της περιοχής σου, εκεί που βάζετε οικογενειακώς βενζίνη και θα βάλεις βενζίνη».You can do it, λέμε! Αυτό παίζει στο repeat μέσα στο κεφάλι μου και συνεχίζω να οδηγώ με σφιγμένο το στομάχι.

Στη διαδρομή προσπερνώ τουλάχιστον πενηνταδύομισι βενζινάδικα που ήταν ακριβώς πάνω στο δρόμο μου και το μόνο που είχα να κάνω ήταν απλώς να σταματήσω. Βαθμός δυσκολίας κανένας.

Όμως, όοοοχι. Έπρεπε να πάω στο συγκεκριμένο που είναι και παράλληλο στην Εθνική Οδό, because potato. Που στην Εθνική Οδό που όλοι τρέχουν Σουμάχερ, δε θα μάθω να οδηγώ ποτέ των ποτών.Αρχίζω και σκέφτομαι τη διαδρομή. Χμ, πάει από εκεί ο δρόμος που νομίζω;

Κάτσε να πάρω τηλέφωνο τον άντρα μου.

-Έλα μου, για το βενζινάδικο, στρίβω από το στενό μας αριστερά και με βγάζει κατευθείαν εκεί; Επιτρέπεται να στρίψω;

-Ώπα! Ζούμε κοσμοϊστορικά γεγονότα! Ναι, θα πας πρώτα αριστερά, θα μπεις για ένα λεπτό στην εθνική και αμέσως θα βγεις κάνοντας δεξιά, θα δεις το βενζινάδικο.

Κλείνω το τηλέφωνο, συνεχίζω να οδηγώ και να προσπερνώ όλα τα βενζινάδικα που βρίσκονταν πάνω στην Αχαρνών.Συνεχίζω να σκέφτομαι. Και τι βενζίνη ζητάω;

Κάτσε, να πάρω τον άντρα μου.

-Έλα μου, να ρωτήσω. Τι βενζίνη ζητάω; Ό,τι να ναι;

-Απλή αμόλυβδη, δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, απλώς πήγαινε στο βενζινάδικο.

Κλείνω το τηλέφωνο.

Συνεχίζω να σκέφτομαι. Και όταν φτάσω; Θα πρέπει να κατέβω από το αυτοκίνητο; ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ να πρέπει να βάλω μόνη μου βενζίνη! Εκείνος γιατί κατεβαίνει;

Κάτσε να πάρω τηλέφωνο τον άντρα μου.

-Έλα Έφη μου, τι είναι πάλι;;

-Πρέπει να κατέβω για να βάλω βενζίνη;

-Όχι, απλώς δίνεις στον άνθρωπο το κλειδί

-Εσύ γιατί κατεβαίνεις;

-Γιατί πληρώνω με κάρτα και σου παίρνω αναψυκτικά και σοκολάτες από το ψυγείο μέσα.

-Α, εντάξει!

Φτάνω στο βενζινάδικο!!!Ναιιιιι, πάρτι, πυροτεχνήματα, χοροπηδώ μέσα στο μυαλό μου!

Για κάτσε όμως. Μόλις μου βάλει ο νεαρός βενζίνη, πώς θα φύγω; Επιτρέπεται να κάνω αριστερά; Είναι διπλής κατεύθυνσης; Γιατί από κει μπήκα όταν βγήκα από την Εθνική οδό. Διπλής θα ναι. Επιτρέπεται μωρέ;; Έχει καμιά πινακίδα που να το απαγορεύει; Μην πηγαίνω ανάποδα και μου βγει ξινή η χαρά ότι έβαλα μόνη μου βενζίνη.

Κάτσε να πάρω τηλέφωνο τον άντρα μου.

-Έφη, άστο, έλα σπίτι, θα σου βάλω εγώ βενζίνη.

-Τι λες καλέ, έβαλα μόνη μου , Piece of cake!

Έφη

Η Έφη ή αλλιώς Νουαζέτα(με φουντούκι και καραμέλα) όταν δεν παιδεύει τον φουντουκοπατέρα αρθρογραφεί στο blog της Νουαζέτα με φουντούκι. Μπορείς επίσης να την βρεις σε Facebook και Instagram.

Πρώτη φορά…που πήγα διακοπές με παρέα.

Δεν ξέρω γιατί διάλεξα αυτή την πρώτη φορά, ίσως γιατί έχω ενδόμυχα (πολύ) ανάγκη να πάω κάπου που να μην είναι το πάρκο της γειτονιάς! Στο θέμα μας όμως…καλοκαίρι 2008. Μόλις έχει τελειώσει το δεύτερο έτος της σχολής, έχω πλέον ενηλικιωθεί για τα καλά, και στην παρέα πέφτει η ιδέα να πάμε ταξίδι όλες μαζί. Ο προορισμός, ποιος άλλος από τη σφηκοφωλιά των φοιτητών, aka Πάρος. Η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα, τα εισιτήρια κλείστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, και έτσι, ένα ζεστό σαββατοκύριακο του Ιουλίου βρεθήκαμε στην παραλία της Πούντας να πίνουμε Corona με έξτρα φέτα λεμόνι. Από εκείνες τις διακοπές δε θυμάμαι πολλά, όμως εκείνες οι διακοπές μου έμαθαν τρία πολύ σημαντικά πράγματα:

1. Ποτέ, μα ποτέ, μην παίρνεις σάκο σε ταξίδι αντί για βαλίτσα με ροδάκια, εκτός κι αν θέλεις να νιώσεις σαν ποδοσφαιριστής της ΑΕΚ.
2. Τα τακούνια στα καλντερίμια είναι μια πολύ, μα πάρα πολύ, κακή ιδέα.
3. Το πρώτο που πρέπει να ρωτήσεις κάποιον πριν αποφασίσετε να πάτε διακοπές παρέα το καλοκαίρι είναι το εξής: σε τι θερμοκρασία θέλεις να είναι το δωμάτιο το βράδυ; Φυσιολογική ή πολική; Πίστεψε με, η απάντηση μπορεί να σου καταστρέψει τις διακοπές (και το σβέρκο).

Και κάτι τελευταίο: εκείνες οι διακοπές ήταν οι πιο ωραίες καλοκαιρινές διακοπές που έχω κάνει, γιατί όπως κάθε πρώτη φορά, κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Να τις αγαπάτε λοιπόν τις πρώτες φορές, και να προσπαθείτε να γεμίζετε τη ζωή σας με αυτές. Κι αυτό ήταν το motivational μήνυμα από το LittleHopeFlags.

Άλκηστις

Η Άλκηστις γράφει από τα πιο inspirational κειμενα που έχεις διαβάσει. Θα τα βρεις όλα στο blog της Little Hope Flags στο Facebook και το Instagram.

Πρώτη φορά…πάνω στο σανίδι.

Μου ζητήθηκε να γράψω μία πρώτη φορά που θα θυμάμαι για πάντα. Δεν χρειάστηκε πολύ σκέψη. Για μένα η πρώτη φορά που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρώτη φορά στο σανίδι. Όχι, δεν είμαι επαγγελματίας ηθοποιός (αν και πολύ θα ήθελα). Συμμετέχω εδώ και οκτώ χρόνια στην ερασιτεχνική ομάδα του ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής.

Η πρώτη φορά όμως πάντα θα με γεμίζει έντονα συναισθήματα. Θυμάμαι να είμαι πίσω από τα παρασκήνια και να χτυπάει το τρίτο κουδούνι. Άκουγα τόσο έντονα την καρδιά μου που λέω πάει θα σπάσει. Κόπηκαν τα πόδια μου, με έλουσε κρύος ιδρώτας. Για μια στιγμή φοβήθηκα πως δεν θα τα καταφέρω. Και όμως, λες και κάποιος άλλος έδινε εντολές στο σώμα μου, εμφανίστηκα στη σκηνή. Και τότε δια μαγείας εξαφανίστηκαν όλα. Οι θεατές, το άγχος η ταχυκαρδία. Ήμουν ο χαρακτήρας που υποδυόμουν και όχι η Εύη. Μιλούσε εκείνη, γελούσε εκείνη, έκλαιγε εκείνη. Από τότε ακολούθησαν αρκετές παραστάσεις αλλά πάντα στην καρδιά μου αυτή η πρώτη θα έχει ξεχωριστή θέση.

Έυη

Η Εύη πέρα από το θέατρο αγαπάει τα βιβλία, τα ταξίδια και την αισιόδοξη πλευρά της ζωής και τα μοιράζεται όλα μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram.

Εγώ με τη σειρά μου να ευχαριστήσω και τις εφτά για τον χρόνο τους και τη διάθεση τους να μοιραστούν αυτή την ξεχωριστή πρώτη φορά μέσα από το μπλογκ μου.

Σας ευχαριστώ πολύ όλες!

Θέλεις να μοιραστείς και εσύ μαζί μου μια “πρώτη φορά…” που σου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό;

Μπορεί να σε ενδιαφέρει έπισης:

Πρώτο ταξίδι με παιδιά;

Μη σταματάς να ονειρεύεσαι